ทบทวนโอวาทในอดีต : การปฏิบัติธรรม 6

ถึงตอนสุดท้ายของชีวิตแล้ว ทรัพย์ก็ดี ลาภ ยศ สรรเสริญก็ดี อะไรก็ตามมันช่วยเราไม่ได้ มีแต่บุญบารมีกับพระรัตนตรัยในตัวนี่แหละ ถึงจะช่วยตัวของเราได้ นอกนั้นก็เป็นเครื่องอาศัยชั่วคราวตอนที่เรายังมีชีวิตอยู่เท่านั้นแหละ

แล้วตอนสุดท้าย เราต้องเดินทางไปตามลำพัง ไม่มีใครติดสอยห้อยตามเราไปด้วยนะ แม้ว่าตอนที่เรายังแข็งแรงมีชีวิตอยู่ จะมีพวกพ้องแวดล้อมเต็มไปหมด แต่พอถึงตรงนั้นแล้ว มันต้องไปตามลำพัง จะเหลียวซ้าย แลขวา หน้า หลัง ล่าง บน ไม่มีใครเลยที่จะแวดล้อมเราไปอยู่ตรงนั้น

ถ้าไปยมโลกก็จะอกสั่นขวัญแขวนทีเดียว จะถูกริบทุกอย่างหมด เหลือแต่ตัวล่อนจ้อน เสียงที่ถาม แม้จะเปี่ยมไปด้วยเมตตา แต่ก็ดุดัน เสียงที่น่ากลัว แล้วภาพต่าง ๆ ที่ฉายปรากฏให้เราเห็นบุญและบาป จะแจ่มแจ้งตรงนั้น บรรยากาศก็น่าพรั่นพรึง ทั้งร้อน ทั้งทึม นี่ถ้าไปยมโลก

แต่ถ้าเราสั่งสมบุญเอาไว้ บุญกับพระรัตนตรัยก็จะเป็นที่พึ่งของเรา ไปตื่นในกลางวิมานบ้าง เป็นแสงสว่างปรากฏให้เราเดินตามแสงนั้นไปถึงวิมานบ้าง มีบริวารและราชรถมารับบ้าง มีน้อยที่วิมานพร้อมบริวารที่จะมารับ ไปด้วยอาการต่าง ๆ ด้วยความชื่นบาน

ทุกสิ่งที่มีอยู่ในโลกนี้เขามีเอาไว้สำหรับสร้างบารมี ถ้าใช้เป็น เข้าใจใช้ก็เป็นประโยชน์ต่อเรา ถ้าไม่เข้าใจใช้มันก็เป็นทุกข์โทษต่อเราก็มี นี่สำคัญนะลูกนะ

เพราะฉะนั้น..หมั่นปฏิบัติธรรมให้ได้ทุกวัน อย่าเอาเวลาไปใช้ในทางอื่นที่มันไม่เกิดประโยชน์ เดี๋ยวก็วัน เดี๋ยวก็คืน เดี๋ยวก็หมดเวลาแล้ว เราเห็นตัวอย่างผู้ที่เป็นญาติสนิทมิตรสหายของเรา เห็นกันอยู่หลัด ๆ ก็มาพลัดพรากกันไป นี่ก็จะเป็นเทวฑูตที่คอยเตือนเราเสมอว่า เราต้องไม่ประมาทนะ

หลวงพ่อธัมมชโย